Maar ja ik ben ook niet echt van het type voorbereiden. Ik ben meer van het type gaan met die banaan en wat komt dat komt.
We zien wel wat er gebeurt en dan bedenken we een plan hoe we het gaan aanpakken enzo. Sommige mensen vinden dat wat wazig maar zo zit Jojo in elkaar. Geen geleuter maar doen is ons motto.
Dus zo toog ik vanmiddag met oudste richting ziekenhuis voor ons halfjaarlijkse afspraak bij het astma spreekuur. Tenminste ik dacht dat deze middag bedoelt was voor het verplichte uitje richting ziekenhuis. Voor de oudste is het inmiddels een gewoonte geworden. Een praatje met de artsen en de longverpleegkundigen daar draait hij zijn hand niet voor om.
De aardige mevrouw achter de balie kijkt mij ietwat bevreemd aan en meld mij dat ik volgende week gepland sta. Ik kijk enigzins bevreemd terug en peinig mijn hersenscellen af naar de datum op de brief en wat er ook alweer op de kalender stond. Neee zei ik duidelijk het was toch echt vandaag......toch. Nou dat was dus niet zo maar ze kon nog even kijken of onze arts nu even tijd voor ons had. Dan hadden we dat maar gehad en konden we volgende week terug komen voor de longfunctie test enzo.
Dat dacht Jojo dus niet hè kost me weer 1 middag. Maar ja dat zeg je niet hè`. Nee je zegt: "Ja dat moet dan maar" en kijkt wat bedrukt.
Gelukkig zijn we al gauw aan de beurt en wordt oudste ondervraagt en beluistert. Al snel zijn we klaar en hoeven we volgende week niet voor de longfunctie test terug te komen doen we die de volgende keer weer. Op het moment dat hij het dossier dicht wil slaan bedenkt hij dat we nog wel even kunnen bloedprikken voor een allergie test.
Zoonlief wil ook wel weten waarvoor hij allergisch is maar dan zonder het bloedprikken graag. Ikke blij dat we misschien nu te weten komen of er ook een boosdoener is voor alle aanvallen loop met meneer naar het lab. Vertel meneer in 1 minuut hoe alles werkt en dat de prik pijn doet. Kon er ook niets anders van maken.
Bij de afdeling roept mevrouw de prikker een collega erbij als ze ziet dat ze een klein manneke moet prikken en daar gaan we dan.
Vent stroopt zijn mouw op en gaat bij mij op schoot zitten. Hij vraagt hoeveel buisjes (een echte prof) en dat ze nu wel mogen beginnen.
Hij geeft geen kick. Later in de auto meld meneer mij dat hij best wel bang was. Maar dat de pleister hem nog meer irriteerde dan die hele prik.
Doen we dit de volgende keer wel weer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten